Iets wat je bij blijft!

7.30 staat de wekker, ruim op tijd en zonder wekker worden wij wakker. Om 9.00 worden wij opgehaaldnvoor ons bezoek aan Ivy. Hiervoor hebben wij nog heerlijk aan het strand ontbeten, met uitzicht op de zee waar kindjes door hun ouders worden gewassen. Precies 9.00 staat er een busje voor de deur met 3 begeleiders van Compassion.

Mevrouw. 1 was de directeur van het project, mevrouw 2 de caseworker van Ivy en mevrouw 3 was ook een caseworker. Er zitten ongeveer 250 kinderen- waarvan, zo vertelde ze ons later, tot nu toe slechts 5 kinderen een bezoek hebben gehad.

Het busje, had een half open achterkant met aan weerszijde bankjes, denkt aan een verlengde 45km auto...De eerste stop is bij het project van Compassion, met de naam "Living Word" Child development centre. Nog voor dat de bus stil staat komt er al een klein meisje met haar moeder naar buiten. En daar maken wij kennis met een behoorlijk verlegen Ivy Mae en haar moeder.

Tijdens het ritje naar het project is ons verteld dat Ivy Mae haar vader 2 jaar geleden is overleden aan een hartstilstand. Moeder moet het gezin alleen draaiende houden met een inkomen van 3000 peso (60 euro) per maand. Alleen het hutje is al 1000 peso PER MAAND. Moeder heeft een geweldig groot hart, ze heeft namelijk ook nog even een kindje van een kennis in huis genomen omdat die er niet voor kan zorgen.

Na de kennismaking krijgen wij te zien op welk project Ivy Mae aanwezig is. Daarnaast krijgen we op kantoor ook nog haar dossier te zien, met o.a. al de brieven die zijn verstuurd.

Na de kennismaking gaan we door naar het huis waar Ivy Mae en haar broers en zussen wonen. Dit is niet te beschrijven, toch ga ik het proberen.

We komen terecht in een sloppenwijk! Een huisje gebouwd van pallets en golfplaten. Het huisje bestaat uit 2 kamers. Kamer 1 is de keuken, de woonkamer en de slaapkamer. Bij elkaar nog geen 20m2. Kamer 2 is de slaapkamer waar Ivy Mae, haar moeder en haar zus slapen dit is nog geen 15m2. Matrassen zijn er ook niet, een rieten matje wel. Tijdens het regenseizoen is het ook niet waterdicht, want het dak is van bamboe...koken doen ze buiten, weet niet of koken het goede woord is, er staat een verroest blik met wat kolen eronder. Hier woont Ivy Mae. We ontmoeten ook haar 20 jarige broer die het haar van Cristiano Ronaldo heeft maar de tanden die eronder zitten maken de frisse blik wel een stuk minder aantrekkelijk. Naast haar broer maken we ook kennis met de 16 jarige zus.

In het huis zijn wij totaal overdonderd, dit is zo onwerkelijk. Ineens zitten we middenin de huiskamer -of keuken, of slaapkamer- middenin een sloppenwijk.. En dan begint moeder te vertellen. Ze werkt in Manila (4 uur reizen) als babysitter. Hier gaat ze dan heen voor 3 maanden. De broer van 20 en zus van 16 zorgen voor Ivy Mae (en het extra kindje dat in huis is genomen). Aangezien het salaris van de moeder volledig opgaat aan de huur van het huis is er geen elektriciteit. Dit kunnen ze niet betalen. De 20 jarige broer werkt daarom overdag als verkoper en 's avonds studeert hij. Over een extra uur slapen zullen jullie mij daarom voorlopig niet horen. Met het beperkte geld wat hij hiermee ophaalt kan hij Ivy Mae en haar zus voorzien van eten.

Ondertussen hebben wij Ivy Mae die nog steeds erg verlegen is voorzien van wat kado's uit Nederland. Vooral met de foto van onze bruiloft krijgt ze een grote glimlach op haar gezicht. Maar ook de stroopwafels en de drop doen het goed. Na dit bezoek vertrekken wij richting een winkelcentrum. Hier mag Ivy Mae kiezen wat ze wil eten, uiteraard word dit de Jellybee, een soort KFC maar dan typisch Filipijns. Moeder en dochter, 2 begeleiders en Eline & ik genieten van dit eten. Het smaakt extra goed aangezien Ivy Mae heel blij kijkt. Na dit eten besluiten wij even te gaan winkelen, aangezien we geen financiële gift mogen geven hebben wij bedacht om wat praktische dingen te geven, deze mogen moeder en dochter zelf uitzoeken, de keuze is:


- 2 paraplu's, in eerste instantie vreemd maar denk aan het huis en het regenseizoen. En ook juist tegen de hitte.
- Pen en papier voor broer en zus
- Krijtjes voor Ivy
- Tandenborstels voor de hele familie, zeep en shampoo
- Nog wat boodschappen, maar ja zonder elektriciteit kan dat maar weinig dingen zijn.. het werd: koffie en melkpoeder (ja, dat gebruiken wij alleen voor baby's ).

We merkte dat moeder zich erg bezwaard voelde over dit alles, en maar lastig vond om aan te geven wat ze echt goed kon gebruiken.

Na het bezoek aan het winkelcentrum gaan we door naar de dierentuin. Dat dit de naam van de dierentuin mag dragen is al bijzonder. Voor nog geen euro entree krijgen wij te zien: 2 tijgers,4 apen, 2 struisvogels, 4 konijnen en 2 reeën, gelukkig is er ook een speeltuintje bij waar we uren zitten te kletsen en te spelen met Ivy Mae. Hier ontdooit ze en kan alleen meer lachen. Heerlijk om te zien. Overigens is dat uren zitten en kletsen niet echt wat voor mij, dat is bij de meeste van jullie wel bekend denk ik;).

Na de dierentuin gaan we terug naar het project, de begeleider van Compassion haalt onderweg nog wat vers fruit voor ons, dit moeten we echt proeven! Verse mango en verse bananen. Daarnaast haalt ze 2 kokosnoten en breekt deze open! Kokoswater.... heerlijk fris.

Inmiddels is het tijd om afscheid te nemen. Ivy Mae blijft gelukkig vrolijk en haar moeder uit haar dankbaarheid continu. Ivy maakt nog een tekening voor ons die een plek krijgt boven ons bed, op deze tekening bedankt ze ons. Ze vraagt ook of we snel weer komen. We krijgen dan nog even het verhaal te horen dat ze al sinds bekend werd dat wij kwamen ze dit tegen iedereen heeft verteld. Wij brengen haar nog thuis en krijgen een knuffel en een kus. Het wegrijden van de sloppenwijk, was heel apart. Dat nu achter je moeten laten, wij vanavond lekker douchen in een hotel, zij geen eens stromend water. Het raakt ons.

Wij gaan de terugreis naar Manila inzetten. Morgen vliegen wij vanaf hier naar Coron, vanaf nu is het echt vakantie en dat voelt dubbel. Wij hebben het zo ontzettend goed en er zijn zoveel mensen die het zo slecht hebben, na vandaag beseffen we dat des te meer! Maar, ook een reden om dankbaar te zijn....